แรกเริ่มของการขยับความสัมพันธ์เป็นคนรู้ใจ อะไรๆมันก็หวานชื่น แต่พออยู่ๆไป ธาตุแท้เริ่มออก ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะคนสองคน ไม่ได้เติบโตมาด้วยสภาพแวดล้อมเดียวกันเป๊ะๆ ความคิดและนิสัยย่อมแตกต่างกัน ตอนแรกที่เริ่มคบกับคุณสำลี ก็คิดว่าน่าจะไม่พ้น 3 เดือน (จากสถิติในอดีต) แต่อาจจะเป็นเพราะโตขึ้นแล้วรู้จักเปลี่ยนความคิด ปรับปรุงตัวเอง ทำให้สามารถคบกันมาได้ถึงปัจจุบัน หลักการที่เราใช้อยู่ร่วมกันคือ

คุณสำลีเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ได้หล่อขาวตี๋แบบสมัยนิยม ออกแนวคมเข้มเหมือนสมัยไทยเรายังรบกับพม่า ถ้านุ่งโจงกระเบนจะเข้ากับหน้าตามาก (เอิ่ม) คุณสำลี ไม่ได้ถือเป็นรักแรกพบ (ความจริงตกสเป๊กด้วยซ้ำไป) ฉันรู้จักนางในฐานะเพื่อนมานาน ก่อนจะขยับความสัมพันธ์ขึ้นมา หลายคนถามว่าทำไมถึงตกหลุมพรางของผู้ชายดำๆ เอ้ย ธรรมดาคนนี้ ฉันอยากจะบอกว่า ให้เรียกว่าตกหลุมพรางคงไม่ถูกนัก แรกๆนี่แค่สะดุดเฉยๆ หลุมคุณสำลีตื้นจะตาย เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะขุดจริงจังเท่าไหร่นัก แต่อยู่ไป หลุมนี้ยิ่งลึกขึ้นๆ เพราะพี่แกขยันขุดเหลือเกิน ถ้าถามสถานะตอนนี้คือโดนฝังกลบแบบไม่ได้ทิ้งจอบเสียมไว้ให้ ถึงอยากจะตะกุยขึ้นมาก็ช่างยากลำบากนัก นอกจากจะชอบเขียนแล้ว ฉันยังเป็นคนชอบอ่าน ที่ติดหงอมแงมตอนเรียนคือการ์ตูนตาหวาน นิยายรัก (กรี๊ด เขินนะเนี่ย) ซึ่งขัดกับภาพลักษณ์ภายนอก ที่คนชอบคิดว่าเป็นผู้หญิงฉลาด เก่ง แกร่ง ดูแลตัวเองได้ ยิ่งตอนอยู่มัธยมในโรงเรียนหญิงล้วน ผู้ชายก็ไม่เคยเจอ ยิ่งเพ้อเจ้อหนัก สเป๊กผู้ชายของฉัน ต้องเรียนเก่งกว่า กีฬาดีกว่า ทำงานได้เงินเยอะกว่า หน้าตาประหนึ่งญาติแบรด พิตต์ สูง หุ่นดี ร้องเพลงเพราะ เล่นดนตรีได้ มีเชื้อฝรั่ง (มันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า) ความคาดหวังสูงลิบ พอออกมาเผชิญโลกแห่งความจริง ผู้ชายในฝันไม่ได้พบเจอทั่วไปตามท้องถนน เพราะมันไปเป็นดาราหมดแล้ว ที่เหลือคือต้องมีข้อเสียไม่ก็เรื่องใดเรื่องหนึ่งหรือหลายเรื่อง ซึ่งเป็นธรรมดาของมนุษย์ ถามว่าตอนฝัน ตอนตั้งสเป๊กเคยหันกลับมาดูตัวเองไหม (สะอึก) เปล่าเลย อย่างที่ทุกคนเดาได้ ฉันไม่สวยตามสมัยนิยม ...