โพสต์นี้เป็นภาคต่อของโพสต์ ‘เส้นทางสู่ความฝัน ฉันจะไป Top U’ (เพื่อความต่อเนื่อง ใครยังไม่ได้อ่านก็คลิกที่ link นี้ได้เลยค่ะ) ป.ล. ภาพในโพสต์นี้จะคุณภาพแย่หน่อยเพราะมาจากกล้องมือถือล้วนๆจ้า ย้อนกลับไปในวันที่ 13 Dec 2018 เวลาสามทุ่ม ตัวฉันที่นั่งปักหลักอยู่ที่ร้านไอติมอยู่กับแฟนเพื่อรอโทรศัพท์จาก Duke Fuqua (Fuqua คือชื่อ business school ที่เป็นของ Duke University) ธรรมเนียมของการตอบรับเข้าเรียนของ Top U คือจะมีหนึ่งใน Admission Committee ขอเรียกว่า Ad Com โทรมาหาผู้สมัครเพื่อคอนแกรตกับเจ้าตัวโดยตรง ทำให้วันนั้นจะลุ้นกันมากว่าจะมีโทรศัพท์เข้ามาหรือไม่ เนื่องจากเวลาบ้านเราต่างกับที่อเมริกาประมาณ 12-13 ชั่วโมง เราจะได้รับสายตอนดึกๆในวันที่ทางโรงเรียนบอกว่าจะประกาศผล แม้ว่าวันก่อนหน้า ฉันจะได้ offer จาก Kellogg มาการันตีว่าได้ไปเรียนต่อแน่ๆแล้วก็อดตื่นเต้นไม่ได้เพราะ Fuqua School of Business เป็นที่ที่ฉันอยากเข้าไปเรียนมากจริงๆ พอมีเบอร์ +1 จากอเมริกาโทรมาปุ๊บเลยต้องตั้งสติรับโทรศัพท์ด้วยความสุขุม สมกับที่เค้าคัดเลือกให้เข้าไปเรียน Ad Com: Hi. May ...

เคยมีความฝันไหม แล้วถ้าฝันนั้นอยู่ไกลจนไม่แน่ใจว่าจะเดินไปถึงวิธีไหน เป็นคุณ จะทำอย่างไร ความฝันทั้งชีวิตของฉัน คือการได้ไปเรียนต่อต่างประเทศ บางคนอาจมองว่าเป็นเรื่องไม่ยาก แต่มันจะไม่ง่ายเลยสำหรับคนที่ไม่ได้มีทุนทรัพย์ที่พร้อมหรือไม่ได้มีต้นทุนชีวิตที่ดีแบบฉัน (ตายล่ะ เริ่มต้นได้ดราม่ามาก แต่อีกสองบรรทัดก็กลับมาคอมมาดี้แล้ว) ความฝันนี้ทำให้ฉันตั้งใจฝึกฝนภาษาอังกฤษอย่างหนัก ตอนนั้นแค่คิดแบบตื้นที่สุดว่าจะไปเรียนเมืองนอกได้ก็ต้องพูดภาษาเค้าได้ก่อนใช่ไหมล่ะ ประกอบกับพ่อแม่ของฉันที่สนับสนุนด้านภาษามาตั้งแต่เล็ก (คือทำอะไรไม่ได้ขอให้มันคุยกับคนอื่นรู้เรื่องเป็นพอ) คอยส่งให้เรียนพิเศษทั้งภาษาไทย อังกฤษ ตามขอบเขตของกำลังทรัพย์ที่มี จนกระทั่งโตถึงระดับหนึ่งฉันก็คิดได้ในที่สุด (ด้วยความงก) ว่า การเรียนพิเศษคือการเสียเงินโดยใช่เหตุ เรียนจาก dictionary เอาล่ะกัน จากนั้นก็บังคับเพื่อนให้เอา application dictionary ของมันมาลงในเครื่องตัวเองทันที (ทำไมมันชั่วแบบนี้เนี่ย) ฉันเคยสอบในโครงการนักเรียนแลกเปลี่ยน AFS (สมัยก่อนดังมากนะโครงการนี้) ได้ไปเรียนที่อเมริกาแต่ต้องจ่ายเองเป็นแสนบาท ตอนนั้นไม่มีตังค์ก็เลยอดไป เลยจำฝังใจว่า ถ้าไม่มีตังค์จะไปเรียนต่างประเทศต้องได้ทุน ซึ่งคนได้ทุนต้องไปผู้ที่มีผลการเรียนดี ฉันเลยตัดสินใจก้าวสู่เส้นทางสายเนิร์ด ใช้จิตวิทยาหลอกเพื่อนให้กลัวจนทำข้อสอบไม่ได้เพื่อทำให้ฉันได้เกรดดี (ล้อเล่นนะ) จนกระทั่งตอนเรียนจบ ฉันได้ทุน กพ. และทุนจากที่มหาลัยไปเรียนต่อต่างประเทศตามที่หวัง แต่พอถามตัวเองว่าโอเคมั้ยกับ 7 ปีที่จะไม่มีรายได้และพอจบมารายได้ก็อาจไม่พอที่จะทำให้ครอบครัวสบายได้ในระยะเริ่มต้น ดังนั้นการสละทุน จึงเป็นคำตอบของฉัน 4 ปี หลังจากนั้นหมดไปกับการเติบโตในสังคมทำงาน เห็นเพื่อนๆที่ทำงานเดียวกันเริ่มต้นสมัครมหาลัยระดับโลก (หลังจากนี้จะขอเรียกว่า Top U) ก็ได้แต่อิจฉา (ไม่อยากจะยอมรับเลย แต่นิสัยไม่ดีแบบนั้นจริงๆล่ะ) ...

หลังจากผ่านด่านอรหันต์ของ GMAT มาได้ (สามารถตามอ่านความรันทดได้ที่ ‘GMAT ข้อสอบที่ใช้ความพยายามอย่างเดียว อาจไม่พอ…‘) ต่อไปก็ถึงคราวโจทย์เก่าอย่าง TOEFL ที่เคยสอบเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ตอนนี้คะแนนเก่าจึงหมดอายุไปแล้ว (หลายคนอาจสงสัย นับตั้งแต่ครานั้นเมิงยังไม่ไปเรียนต่ออีกหรืออออ) นั่นหมายความว่า จงไปเสียเงินสอบใหม่ซะดีๆ ปูพื้นเล็กน้อย TOEFL หรือ Test of English as a Foreign Language เป็นข้อสอบที่ผู้ที่จะเรียนในมหาวิทยาลัยต่างประเทศส่วนใหญ่ต้องสอบ เป็นเครื่องการันตีว่า เรียนไหวนะจ้ะ นู๋รู้ภาษาปะกิต รวมถึงคนที่มุ่งหวังจะสมัครเรียนต่อปริญญาโทในสาขา MBA อย่างฉัน หากไม่เคยเรียนต่างประเทศหรือเรียนในโครงการ international มาก่อน ก็จงไปเอาคะแนนมาประกันตนซะ! (อันนี้ขอให้เช็คเงื่อนไขกับมหาลัยในดวงใจว่าต้องยื่นคะแนนหรือไม่ เรียน inter แล้วต้องสอบไหม แต่ปกติเท่าที่รู้ไม่ต้องค่ะ) ส่วนคะแนนที่ต้องทำให้ได้จะเป็นเท่าไหร่นั้น ก็ขึ้นกับว่ามหาลัยในดวงใจของท่าน โหดร้ายขนาดไหน ปกติแล้วมหาลัยปกติทั่วไปขอคะแนน TOEFL ที่ 80 (เต็ม 120) ขึ้นไป มหาลัย Top100 ของอเมริกาขอ 100 ขึ้นไป (บางที require ...

แรกๆจะเป็นการปูพื้นฐานให้คนไม่รู้จัก GMAT ค่ะ ใครเชี่ยวชาญหรือกำลังทรมานอยู่เชิญ scroll down ไปหาสาระได้ที่สองหัวข้อสุดท้ายเลยจ้า GMAT คืออะไร? GMAT ย่อมาจาก Graduate Management Admission Test เป็นข้อสอบที่ผู้ที่จะไปเรียนต่อ MBA (Master of Business Administration) หรือปริญญาโททางด้านบริหารธุรกิจที่ต่างประเทศ ต้องสอบกันทุกคน (มหาวิทยาลัยในไทยจะใช้ข้อสอบต่างหาก เช่น CU-BEST ของจุฬาลงกรณ์) ถึงแม้จะเป็นแค่หนึ่งในส่วนประกอบของการสมัครเข้าเรียน MBA (นอกจากนี้ยังมี TOEFL/IELTS, resume, essay, recommendation letter ฯลฯ) แต่เหล่าผู้ที่ประสงค์จะเรียน MBA ก็ยอมรับโดยทั่วกันว่าอี GMAT นี่แหละ ‘หฤหรรษ์’ สุด ข้อสอบที่ถูกสรรค์สร้างมาเพื่อทรมานใจคนจะไปเรียน MBA เรื่องสยองสามพยางค์ที่เหล่าผู้ที่จะสมัครเรียน MBA (นับจากนี้ขอเรียกว่า MBA candidate) จะต้องเจอ คือคำถามว่า ได้คะแนน GMAT เท่าไหร่? บางทีก็อยากจะหันไปร้องไห้ใส่หน้าแม่งเลย ถามมาได้ทำร้ายจิตใจอันบอบบางมาก มันปานนั้น? ปานนั้นจริงๆ GMAT ถูกออกแบบมาเพื่อเป็นข้อสอบมาตรฐานที่ใช้วัดความรู้ความสามารถของผู้สมัครเรียน ...

เนื่องด้วยฝันไว้ตั้งแต่เล็กๆว่าอยากไปเรียนต่างประเทศ แต่มิมีทุนทรัพย์ จึงจำเป็นต้องแข่งขันเข้าชิงทุนกับคนเก่งทั้งหลาย และปราการด่านแรกก็คือการสอบ TOEFL นั่นเอง (สำหรับคนที่อยากไปเรียนที่อเมริกา) พอสอบเสร็จก็โล่งงงงงงงงงงง นึกเสียดายว่าน่าจะสอบตั้งนานแล้ว มัวแต่ปอดแหก อยากจะแชร์ว่า อย่าไปกลัว ข้อสอบ…ยากอย่างที่คิด แต่ของอย่างงี้มันอยู่ที่ใจ สู้ไปเลย