เรียนวิศวะ ถามว่าเรียนยากไหม ฉันตอบให้ได้เลยว่ายาก กว่าจะผ่าน 4 ปีอันหรรษามาได้เลือดตาแทบกระเด็นเหมือนกัน บางที(ส่วนใหญ่)ก็ต้องกัดฟันเรียนวิชาที่ไม่ได้ชอบหรือมีความถนัดแข่งกับอัจฉริยะทั้งหลาย เกรดตอนจบออกมาของฉันค่อนข้างดี ทำให้ใครๆหลายคนมองว่า ฉันหัวดี เทพ เก่ง วันนี้จะเอาความจริงมาเล่าสู่กันฟังว่าจริงๆแล้วฉันเป็นคนธรรมดา หัวธรรมดาติดจะมึนๆด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ได้มาทั้งหมดนี้เกิดจากความมานะพยายามทั้งสิ้น ที่สำคัญคือ ที่มาของความมานะเหล่านั้นซึ่งน้อยคนนักที่จะรู้

สถาบันที่ฉันติดโควต้าเข้ามาเรียนได้  (ขอใช้ชื่อว่าสถาบัน เพราะสถานที่ที่ฉันเรียนยังไม่ถูกเปลี่ยนเป็นมหาวิทยาลัย) อยู่ติดปลายนวมกรุงเทพ บางคนว่ากันดาร อยู่กลางท้องทุ่งนา ฉันขอเถียงสุดใจขาดดิ้น เพราะความจริงแล้วนั้น สถาบันของเรามีการคมนาคมที่ยอดเยี่ยมที่สุดในประเทศไทยแล้ว นอกจากขับรถส่วนตัว ยังสามารถนั่งรถตู้ รถเมล์ Airport link หรือจะนั่งเครื่องบินมาลงที่สุวรรณภูมิแล้วนั่งสองแถวต่อมาอีกนิดก็ยังได้ และที่เจ๋งที่สุดคือมีรถไฟผ่ากลางสถาบัน ยังจำความรู้สึกที่ใส่เสื้อช็อปสะพายเป้ยืนห้อยโหนอยู่ตรงทางขั้นรถไฟได้ (เพราะรถไฟมันฟรี คนเลยขึ้นเยอะจนเบียดเข้าไปไม่ได้) ตอนนั้นรู้สึกตัวเองเท่ชะมัด (คิดไปเองทั้งนั้น)

Series นี้จะขอเล่าย้อนไปถึงวัยเยาว์ครั้งยังเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย (เริ่มเขียน post รำลึกความหลังคล้ายคนแก่) ช่วงนี้ถือเป็น 4 ปีที่สนุกที่สุดในชีวิตของฉันจริงๆ ทำไมถึงเลือกเรียนวิศวะ แล้วทำไมถึงเป็นวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เป็นคำถามที่จริงๆไม่ค่อยมีใครถามฉันเพราะบุคลิกให้ ดูเหมือนจะเรียนได้ดี แต่จริงๆการเรียนวิศวะ ยิ่งวิชาที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานจริงๆ แต่ก่อนที่จะพรรณนาไปถึงความทุกข์ ฉันอยากจะท้าวความก่อนว่าทำไมฉันถึงได้กลายเป็นสาววิศวะไปเสียได้