ในช่วงเริ่มต้นของการย้ายถิ่น ภารกิจที่สำคัญที่สุดคือการหาที่พัก (ห้องเช่า) แน่นอนว่าระหว่างๆ ฉันจะเป็นคนไร้ที่อยู่ แต่เผอิญโชคดีว่า ฉันได้รับการเอื้อเฟื้อจากบริษัทให้มาพักที่ Park Avenue Clemenceau ซึ่งเป็น service apartment เป็นเวลา 14 วัน ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า ถ้าทำงานไม่ครบตามสัญญาจะต้องจ่ายคืนทั้งหมด

แม้ฉันจะไปใช้ชีวิตอยู่ที่สิงคโปร์เป็นระยะเวลาไม่นาน แต่ก็มีอะไรให้ตระเตรียมค่อนข้างเยอะ เนื่องจากฉันไม่เคยต้องจากบ้านไปไปไกลขนาดนี้มาก่อน (อย่างมากก็ย้ายไปอาศัยอยู่หอหรืออพาร์ทเมนท์ในจังหวัดข้างเคียง) จึงอาศัยทั้งการถามจากผู้มีประสบการณ์และอากู๋ ผนวกกับคุณแม่ที่เป็นกำลังสำคัญในภารกิจครั้งนี้ ทำให้ย้ายถิ่นประสบความสำเร็จไปด้วยดี แม้จะทุลักทุเลระดับหนึ่งก็ตาม

post สุดท้ายของทริปนี้ซักที (หลังจากดองมานาน 55) วันนี้จะพาเพื่อนๆไปเที่ยวคาสิโนติดอันดับเรื่องความสวยงานอลังการของมาเก๊า ก่อนบินกลับประเทศไทย

หนึ่งในความฝันของฉัน คือการได้ไปเรียนต่างประเทศ ได้ขี่จักรยานไปในถนนที่มีใบไม้สีแดงโปรยปราย ปีนเขาชะโงกดูน้ำตก หมกตัวพิงไฟอยู่ในห้องท่ามกลางพายุหิมะโหมกระหน่ำอยู่ภายนอก และแล้ว ฝันของฉันก็เป็นจริง อาจจะไม่ได้จริงทั้งหมด เพราะฉันไปทำงานไม่ได้ไปเรียน แถมประเทศที่ฉันไป ก็ไม่ได้มีใบไม้เปลี่ยนสี ภูเขา น้ำตก หิมะ หรืออะไรทั้งสิ้น เพราะประเทศที่ฉันกำลังจะ export ตัวเองไปในไม่กี่วันนี้ มีชื่อว่า สิงคโปร์

มาถึง post นี้จะพาเพื่อนๆนั่งเรือจากฮ่องกงข้ามไปยังมาเก๊า สัมผัสวัฒนธรรมจีนผสมโปรตุเกส ทั้งยังตามมาด้วยการหลงกลางดึกอันสุดระทึก พร้อมแล้วไปด้วยกันเลย

Series นี้จะขอเล่าย้อนไปถึงวัยเยาว์ครั้งยังเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย (เริ่มเขียน post รำลึกความหลังคล้ายคนแก่) ช่วงนี้ถือเป็น 4 ปีที่สนุกที่สุดในชีวิตของฉันจริงๆ ทำไมถึงเลือกเรียนวิศวะ แล้วทำไมถึงเป็นวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เป็นคำถามที่จริงๆไม่ค่อยมีใครถามฉันเพราะบุคลิกให้ ดูเหมือนจะเรียนได้ดี แต่จริงๆการเรียนวิศวะ ยิ่งวิชาที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานจริงๆ แต่ก่อนที่จะพรรณนาไปถึงความทุกข์ ฉันอยากจะท้าวความก่อนว่าทำไมฉันถึงได้กลายเป็นสาววิศวะไปเสียได้

แรกเริ่มของการขยับความสัมพันธ์เป็นคนรู้ใจ อะไรๆมันก็หวานชื่น แต่พออยู่ๆไป ธาตุแท้เริ่มออก ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะคนสองคน ไม่ได้เติบโตมาด้วยสภาพแวดล้อมเดียวกันเป๊ะๆ ความคิดและนิสัยย่อมแตกต่างกัน ตอนแรกที่เริ่มคบกับคุณสำลี ก็คิดว่าน่าจะไม่พ้น 3 เดือน (จากสถิติในอดีต) แต่อาจจะเป็นเพราะโตขึ้นแล้วรู้จักเปลี่ยนความคิด ปรับปรุงตัวเอง ทำให้สามารถคบกันมาได้ถึงปัจจุบัน หลักการที่เราใช้อยู่ร่วมกันคือ

คุณสำลีเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ได้หล่อขาวตี๋แบบสมัยนิยม ออกแนวคมเข้มเหมือนสมัยไทยเรายังรบกับพม่า ถ้านุ่งโจงกระเบนจะเข้ากับหน้าตามาก (เอิ่ม) คุณสำลี ไม่ได้ถือเป็นรักแรกพบ (ความจริงตกสเป๊กด้วยซ้ำไป) ฉันรู้จักนางในฐานะเพื่อนมานาน ก่อนจะขยับความสัมพันธ์ขึ้นมา หลายคนถามว่าทำไมถึงตกหลุมพรางของผู้ชายดำๆ เอ้ย ธรรมดาคนนี้ ฉันอยากจะบอกว่า ให้เรียกว่าตกหลุมพรางคงไม่ถูกนัก แรกๆนี่แค่สะดุดเฉยๆ หลุมคุณสำลีตื้นจะตาย เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะขุดจริงจังเท่าไหร่นัก แต่อยู่ไป หลุมนี้ยิ่งลึกขึ้นๆ เพราะพี่แกขยันขุดเหลือเกิน ถ้าถามสถานะตอนนี้คือโดนฝังกลบแบบไม่ได้ทิ้งจอบเสียมไว้ให้ ถึงอยากจะตะกุยขึ้นมาก็ช่างยากลำบากนัก นอกจากจะชอบเขียนแล้ว ฉันยังเป็นคนชอบอ่าน ที่ติดหงอมแงมตอนเรียนคือการ์ตูนตาหวาน นิยายรัก (กรี๊ด เขินนะเนี่ย) ซึ่งขัดกับภาพลักษณ์ภายนอก ที่คนชอบคิดว่าเป็นผู้หญิงฉลาด เก่ง แกร่ง ดูแลตัวเองได้ ยิ่งตอนอยู่มัธยมในโรงเรียนหญิงล้วน ผู้ชายก็ไม่เคยเจอ ยิ่งเพ้อเจ้อหนัก สเป๊กผู้ชายของฉัน ต้องเรียนเก่งกว่า กีฬาดีกว่า ทำงานได้เงินเยอะกว่า หน้าตาประหนึ่งญาติแบรด พิตต์ สูง หุ่นดี ร้องเพลงเพราะ เล่นดนตรีได้ มีเชื้อฝรั่ง (มันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า) ความคาดหวังสูงลิบ พอออกมาเผชิญโลกแห่งความจริง ผู้ชายในฝันไม่ได้พบเจอทั่วไปตามท้องถนน เพราะมันไปเป็นดาราหมดแล้ว ที่เหลือคือต้องมีข้อเสียไม่ก็เรื่องใดเรื่องหนึ่งหรือหลายเรื่อง ซึ่งเป็นธรรมดาของมนุษย์ ถามว่าตอนฝัน ตอนตั้งสเป๊กเคยหันกลับมาดูตัวเองไหม (สะอึก) เปล่าเลย อย่างที่ทุกคนเดาได้ ฉันไม่สวยตามสมัยนิยม ...

ปฎิเสธไม่ได้ว่าลูกค้าคือผู้มีพระคุณ ผู้เป็นแหล่งรายได้และทำให้อาชีพพวกเรามั่นคง การปราศจากลูกค้าคือความหายนะของธุรกิจ เพราะอาจจะได้ถูกเนรเทศออกมาวิจัยฝุ่นกันทั้งบริษัทได้ ในชีวิตการทำงานของฉัน เจอลูกค้าหลากหลาย ทั้งแบบดีแสนดี และแบบที่อยากจะเหรียญไปขูดรถสักรอย 2 รอย ไม่ได้เก็บกดอะไร แต่วันนี้ขอพูดถึงประเภทของลูกค้าน่ายี้ที่เคยพบพานมาในชีวิตซักหน่อย อาจจะตรงใจคนที่ทำงานในบทบาทของ “ผู้ขาย” หรือเรียกเท่ๆว่า “vendor” หรือจะเรียกให้ง่ายกว่านั้นคงเป็น “เบ๊” นั่นเอง

เมื่อเร็วๆนี้ได้สัมผัสวันที่งานไม่เร่ง ไม่มีประชุมตอนบ่าย ไม่มี conference call ใดๆทั้งสิ้น เป็นวันมหัศจรรย์นานๆมีที เลยถือโอกาสพารุ่นน้องในมหาลัยที่เพิ่งเข้ามาทำงานที่เดียวกันไปเลี้ยงช่วงกลางวัน (ถือว่าเป็นเด็กที่โชคดีมาก เพราะปกติฉันค่อนข้างประหยัด สมถะ อดออม = งก) ระหว่างนั่งทานข้าว น้องๆถามแบบค่อนข้างกังวลว่าจะทำงานได้ไหม เห็นมีแต่พี่ๆที่ทำงานบ่นว่างานยาก งานหนัก อีกทั้งมีแต่คนขู่ (รวมทั้งฉัน) ว่าช่วงเข้ามาใหม่เป็นช่วงฮันนีมูน ต้องเก็บเกี่ยวความหฤหรรษ์ให้ได้มากที่สุดเพราะช่วงเวลาแบบนี้จะไม่มีอีกแล้ว