Jane Stories Share Learn Grow

ขอตั้งชื่อสวนกระแสเล็กน้อย เนื่องจากยังไม่เคยคิดจะลาออกจากการเป็นลูกจ้างและยังคงรื่นเริงกับการเป็นมนุษย์เงินเดือนอยู่ วันนี้จึงอยากบันทึกประสบการณ์การลาออก ‘ครั้งแรก’ หลังจากกลั่นกรองตกผลึกกับตัวเองมาซักพัก ไม่เคยมีความคิดจะย้ายงานอัพเงินอะไรมาก่อนเพราะอัตราการขึ้นเงินเดือนของที่เก่าค่อนข้างเยอะ ตั้งใจว่าจะอยู่ต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งไปเรียนต่อปริญญาโทแล้วค่อยว่ากัน ประกอบกับ career path ค่อนข้างชัด มีโอกาสเติบโตสูงเลยไม่ได้คิดอยากย้ายไปไหน ถ้ามันดีจริงทำไมถึงลาออก?   เรื่องมันเริ่มตอนพ่อป่วยหนัก นอนอยู่โรงพยาบาลแถวบ้าน ส่วนตัวฉันทำงานและเช่าหออยู่ในเมือง งาน consult หนักเป็นธรรมดา อันนี้เรารู้กันดี ทำให้ฉันมีเวลาไปเฝ้าพ่อน้อย ตกเฉลี่ย 1-2 ครั้งระหว่างอาทิตย์ แม้ว่าวันเสาร์อาทิตย์จะไปอยู่เต็มวัน แต่เทียบกับแม่และน้องชายที่อยู่แทบ 24×7 โดยเฉพาะน้องชายที่ใกล้เข้ามหาลัย ต้องอ่านหนังสือสอบแอดมิดชั่น ก็ถือว่าตัวฉันเองเห็นแก่ตัวมาก นี่คือความผิดกระทงแรก… มันคือความผิดและความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต ถ้ามีไทม์แมชชีนจริงๆ จะย้อนเวลากลับไปลางานยาว และอยู่กับพ่อให้ได้มากที่สุดจนวาระสุดท้ายของชีวิตท่าน พอพ่อเสียได้ไม่ถึงเดือน ฉันดันลางานสองเดือนไปโครงการแลกเปลี่ยนต่างประเทศที่ได้รับคัดเลือกตั้งแต่พ่อยังไม่ทรุด ปัญหาอยู่ที่ ทำไมตอนนี้ดันลาได้? แล้วแม่ที่เสียใจจนต้องไปหาจิตแพทย์ ใครดู? คำตอบคือน้องชายที่เพิ่งสอบเข้ามหาลัยแถวบ้านได้ และอยู่ในระหว่างปิดเทอมรอเรียน โครงการในฝันของนักล่าทุนทุกคน สำหรับฉัน มันคือความทรมานที่ต้องถามตัวเองซ้ำๆทุกวันว่า ตัวฉัน…มาทำอะไรที่นี่? พอกลับมาทำงานก็กลับเข้าสู่ลูปเดิม คืออยู่หอในเมืองวันจันทร์ถึงศุกร์ ทำงานหนัก เหนื่อย เสาร์อาทิตย์กลับมาบ้านก็อยากนอนอยากพัก แต่พอเจอหน้าแม่ก็โดนบ่น ตัดพ้อต่อว่านู่นนี่ พูดถึงตอนดูแลพ่อตอกย้ำให้รู้สึกผิด กลายเป็นว่าวันเสาร์อาทิตย์ไม่ใช่วันที่ฉันตั้งตารออีกต่อไป เป็นวันที่ต้องกินยาแก้ปวดหัวอย่างน้อยสี่เม็ดทุกครั้งที่กลับบ้าน ความทุกข์จากการทะเลาะ ความรู้สึกผิด ...

Read More »