Jane Stories Share Learn Grow

Series นี้จะขอเล่าย้อนไปถึงวัยเยาว์ครั้งยังเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย (เริ่มเขียน post รำลึกความหลังคล้ายคนแก่) ช่วงนี้ถือเป็น 4 ปีที่สนุกที่สุดในชีวิตของฉันจริงๆ ทำไมถึงเลือกเรียนวิศวะ แล้วทำไมถึงเป็นวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ เป็นคำถามที่จริงๆไม่ค่อยมีใครถามฉันเพราะบุคลิกให้ ดูเหมือนจะเรียนได้ดี แต่จริงๆการเรียนวิศวะ ยิ่งวิชาที่เกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ เป็นสิ่งที่ทุกข์ทรมานจริงๆ แต่ก่อนที่จะพรรณนาไปถึงความทุกข์ ฉันอยากจะท้าวความก่อนว่าทำไมฉันถึงได้กลายเป็นสาววิศวะไปเสียได้

แรกเริ่มของการขยับความสัมพันธ์เป็นคนรู้ใจ อะไรๆมันก็หวานชื่น แต่พออยู่ๆไป ธาตุแท้เริ่มออก ซึ่งมันเป็นเรื่องธรรมดา เพราะคนสองคน ไม่ได้เติบโตมาด้วยสภาพแวดล้อมเดียวกันเป๊ะๆ ความคิดและนิสัยย่อมแตกต่างกัน ตอนแรกที่เริ่มคบกับคุณสำลี ก็คิดว่าน่าจะไม่พ้น 3 เดือน (จากสถิติในอดีต) แต่อาจจะเป็นเพราะโตขึ้นแล้วรู้จักเปลี่ยนความคิด ปรับปรุงตัวเอง ทำให้สามารถคบกันมาได้ถึงปัจจุบัน หลักการที่เราใช้อยู่ร่วมกันคือ

คุณสำลีเป็นผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ได้หล่อขาวตี๋แบบสมัยนิยม ออกแนวคมเข้มเหมือนสมัยไทยเรายังรบกับพม่า ถ้านุ่งโจงกระเบนจะเข้ากับหน้าตามาก (เอิ่ม) คุณสำลี ไม่ได้ถือเป็นรักแรกพบ (ความจริงตกสเป๊กด้วยซ้ำไป) ฉันรู้จักนางในฐานะเพื่อนมานาน ก่อนจะขยับความสัมพันธ์ขึ้นมา หลายคนถามว่าทำไมถึงตกหลุมพรางของผู้ชายดำๆ เอ้ย ธรรมดาคนนี้ ฉันอยากจะบอกว่า ให้เรียกว่าตกหลุมพรางคงไม่ถูกนัก แรกๆนี่แค่สะดุดเฉยๆ หลุมคุณสำลีตื้นจะตาย เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะขุดจริงจังเท่าไหร่นัก แต่อยู่ไป หลุมนี้ยิ่งลึกขึ้นๆ เพราะพี่แกขยันขุดเหลือเกิน ถ้าถามสถานะตอนนี้คือโดนฝังกลบแบบไม่ได้ทิ้งจอบเสียมไว้ให้ ถึงอยากจะตะกุยขึ้นมาก็ช่างยากลำบากนัก นอกจากจะชอบเขียนแล้ว ฉันยังเป็นคนชอบอ่าน ที่ติดหงอมแงมตอนเรียนคือการ์ตูนตาหวาน นิยายรัก (กรี๊ด เขินนะเนี่ย) ซึ่งขัดกับภาพลักษณ์ภายนอก ที่คนชอบคิดว่าเป็นผู้หญิงฉลาด เก่ง แกร่ง ดูแลตัวเองได้ ยิ่งตอนอยู่มัธยมในโรงเรียนหญิงล้วน ผู้ชายก็ไม่เคยเจอ ยิ่งเพ้อเจ้อหนัก สเป๊กผู้ชายของฉัน ต้องเรียนเก่งกว่า กีฬาดีกว่า ทำงานได้เงินเยอะกว่า หน้าตาประหนึ่งญาติแบรด พิตต์ สูง หุ่นดี ร้องเพลงเพราะ เล่นดนตรีได้ มีเชื้อฝรั่ง (มันยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า) ความคาดหวังสูงลิบ พอออกมาเผชิญโลกแห่งความจริง ผู้ชายในฝันไม่ได้พบเจอทั่วไปตามท้องถนน เพราะมันไปเป็นดาราหมดแล้ว ที่เหลือคือต้องมีข้อเสียไม่ก็เรื่องใดเรื่องหนึ่งหรือหลายเรื่อง ซึ่งเป็นธรรมดาของมนุษย์ ถามว่าตอนฝัน ตอนตั้งสเป๊กเคยหันกลับมาดูตัวเองไหม (สะอึก) เปล่าเลย อย่างที่ทุกคนเดาได้ ฉันไม่สวยตามสมัยนิยม ...

ปฎิเสธไม่ได้ว่าลูกค้าคือผู้มีพระคุณ ผู้เป็นแหล่งรายได้และทำให้อาชีพพวกเรามั่นคง การปราศจากลูกค้าคือความหายนะของธุรกิจ เพราะอาจจะได้ถูกเนรเทศออกมาวิจัยฝุ่นกันทั้งบริษัทได้ ในชีวิตการทำงานของฉัน เจอลูกค้าหลากหลาย ทั้งแบบดีแสนดี และแบบที่อยากจะเหรียญไปขูดรถสักรอย 2 รอย ไม่ได้เก็บกดอะไร แต่วันนี้ขอพูดถึงประเภทของลูกค้าน่ายี้ที่เคยพบพานมาในชีวิตซักหน่อย อาจจะตรงใจคนที่ทำงานในบทบาทของ “ผู้ขาย” หรือเรียกเท่ๆว่า “vendor” หรือจะเรียกให้ง่ายกว่านั้นคงเป็น “เบ๊” นั่นเอง

เมื่อเร็วๆนี้ได้สัมผัสวันที่งานไม่เร่ง ไม่มีประชุมตอนบ่าย ไม่มี conference call ใดๆทั้งสิ้น เป็นวันมหัศจรรย์นานๆมีที เลยถือโอกาสพารุ่นน้องในมหาลัยที่เพิ่งเข้ามาทำงานที่เดียวกันไปเลี้ยงช่วงกลางวัน (ถือว่าเป็นเด็กที่โชคดีมาก เพราะปกติฉันค่อนข้างประหยัด สมถะ อดออม = งก) ระหว่างนั่งทานข้าว น้องๆถามแบบค่อนข้างกังวลว่าจะทำงานได้ไหม เห็นมีแต่พี่ๆที่ทำงานบ่นว่างานยาก งานหนัก อีกทั้งมีแต่คนขู่ (รวมทั้งฉัน) ว่าช่วงเข้ามาใหม่เป็นช่วงฮันนีมูน ต้องเก็บเกี่ยวความหฤหรรษ์ให้ได้มากที่สุดเพราะช่วงเวลาแบบนี้จะไม่มีอีกแล้ว

2 post ที่ผ่านมาฉันได้พาเพื่อนๆไปเยือนฝั่งเกาลูนและเขตนิวเทอร์ริทอรี่ส์ post นี้จะพาเพื่อนๆไปตะลุยฝั่งฮ่องกง ครบเครื่องทั้งเที่ยว กิน หลง ที่สำคัญคือเดินจนรองเท้าแทบขาดกันเลยทีเดียว

จากแผนการท่องเที่ยวที่ทำล่วงหน้ามาประมาณ 6 เดือน แก้แล้วแก้อีก ค้นใน internet จนพรุนไปหมด ก็ได้ฤกษ์เดินทางซักที post นี้จะเล่าเรื่องราวของการเดินทางไปท่องเที่ยวที่ฮ่องกงในวันแรก เริ่มตั้งแต่ขึ้นเครื่องที่สนามบินดอนเมืองตั้งแต่เช้าตรู่ ไปสุดที่ปากอ่าวฮ่องกงเพื่อชมการแสดงแสงสีเสียงท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บ (จนคิดถึงอากาศร้อนที่ประเทศไทยเลยทีเดียว) 

post นี้ ขอพาทุกๆคนไปย้อนวัยเด็กกันที่ Hong Kong Disneyland ที่ๆมีแต่รอยยิ้มและความสนุกสนาน ถึงค่าตั๋วจะโหดไปซักเล็กน้อย แต่ก็ถือคุ้มจริงๆกับความสุขที่ได้กลับมา

ฉันเป็นคนหนึ่งที่มีความฝันอยากท่องเที่ยวไปทั่วโลก เปิดกะลาน้อยๆ ดูว่าชาวบ้านเค้าทำอะไรกันไปถึงไหนแล้ว และแล้ววันหนึ่ง โอกาสฟ้าประทานก็มาถึง โอกาสที่ชื่อว่า โบนัส (อุวะฮะฮะ) ถึงมันจะไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะโบยบินไปประเทศใกล้ๆก็คือ ฮ่องกง พ่วงมาเก๊า นั่นเอง

เนื่องด้วยฝันไว้ตั้งแต่เล็กๆว่าอยากไปเรียนต่างประเทศ แต่มิมีทุนทรัพย์ จึงจำเป็นต้องแข่งขันเข้าชิงทุนกับคนเก่งทั้งหลาย และปราการด่านแรกก็คือการสอบ TOEFL นั่นเอง (สำหรับคนที่อยากไปเรียนที่อเมริกา) พอสอบเสร็จก็โล่งงงงงงงงงงง นึกเสียดายว่าน่าจะสอบตั้งนานแล้ว มัวแต่ปอดแหก อยากจะแชร์ว่า อย่าไปกลัว ข้อสอบ…ยากอย่างที่คิด แต่ของอย่างงี้มันอยู่ที่ใจ สู้ไปเลย